Monday Song #4: Owe it all to you

Lisa Lois heeft een tijdje terug haar singles Silhouettte en Crazy uitgebracht. Toen ik die op de radio hoorde, moest ik gelijk denken aan alle nummers van haar vorige album Smoke waar ik een paar jaar geleden zo graag naar luisterde. Hier is een van mijn favoriete: Owe it all to you!

Klik hier als je de video niet kan zien

Aan wie heb jij het meeste te danken?

OtS Serie #1: House Season 1

bron

Een tijd terug liep ik met mijn vader door de Blokker, op zoek naar het een of ander huishoudelijk prulletje dat mijn moeder graag wou hebben. Dat vonden we niet, maar wel vijf seizoenen van House voor maar €10,-! Weliswaar zonder hoesjes, maar kon mijn pret niet bederven. Ondertussen heb ik seizoen 1 volledig gezien en ik kan je verklappen: House is verslaafd.... of was het nou verslavend?

Laten we beginnen bij het begin. Ik schrok in het begin een beetje van de manier van filmen en de kwaliteit. Seizoen 1 komt uit 2004/2005. De kwaliteit is niet vreselijk belabberd en de verhaallijn is ook niet langdradig zoals je vaak ziet bij films voor 2000, maar je merkt wel dat het al acht jaar geleden is. De technologie, ook op filmgebied, zit immers geen acht jaar stil. Even schrikken, maar na een half uurtje viel het me al niet meer op en zat ik helemaal in het verhaal.

bron

Gregory House is de chagrijnige en sarcastische dokter van Princeton–Plainsboro Teaching Hospital en alsof mensen hem nog niet vervelend genoeg vonden, lapt hij ook nog vaak alle regels aan zijn laars. De een vindt hem een genie, de ander vindt hem een gek. Ondanks dat het een stuk chagrijn is, ben ik helemaal dol op House. Hugh Laurie zet deze rol zo neer dat je sympathie krijgt voor House en zijn rare gedachtekronkels. Door blikken en lichaamstaal weet hij het publiek te vertellen dat House veel meer is dan die eigenwijze dokter en dat onder de laag pessimisme en haat veel oude pijn ligt. Dat is vreselijk lastig over te brengen zonder tekst, maar Laurie doet het moeiteloos. Voor mij maakte dat dit seizoen ook zo goed.

bron

Elke aflevering heeft House een nieuwe patiënt met een onbekende ziekte. Samen met zijn team springt hij soms in vreemde bochten om de patiënt beter te maken. Ik wil er niet veel over weg geven, maar ik hoop toch echt nooit een varken tegen te komen in een ziekenhuis. Ik denk dat je daarmee wel begrijpt hoe raar en onverwacht de genezingen kunnen zijn.

Ik vond het eerste seizoen van House geweldig en kijk met veel plezier verder naar seizoen 2.

Wat vind jij van House?

Monday Song #3: Pastime Paradise

En het is alweer maandag! Deze maandag heb ik voor jullie een nummer dat me aan het denken zette. Pastime Paradise van Stevie Wonder gaat over dat mensen veel in de toekomst of in het verleden leven in plaats van het nu. "Tell me who of them will come to be, How many of them are you and me..."

Klik hier als je de video niet kan zien

Leef jij veel in het verleden?

PTAP #1: Requiem for the indifferent

bron

Op de radio hoor je laatste hits en als je een artiest intikt bij Youtube krijg je een lijstje met de populaire singles. Eigenlijk best jammer, want de artiesten maken naast deze singles nog veel meer mooie nummers. Daarom laat ik jullie in Play That Album Please (PTAP) kennismaken met gehele albums, waar ik de pareltjes uithaal. Deze keer: Requiem for the indifferent van Epica!

Epica is een symfonische metal band van eigen bodem. Symfonische metal is metal muziek met symfonische elementen erin en veel elementen uit andere genres. Zo kan het dat naast de harde drums en scheurende gitaren er opeens een viool of akoestische gitaar te horen valt. Epica startte in 2002 en tien jaar na oprichting kwamen ze met het album Requiem for the indifferent, wat vrij vertaald "Dodenmis voor de onverschillige" betekent.

Klik hier als je de video niet kan zien.

Over naar de muziek, want daar gaat het natuurlijk om! Dit is Storm the sorrow, de single van het album. Dit was het eerste nummer dat ik van dit album hoorde en, lieve hemel, ik was meteen verkocht. De heldere stem van Simone Simons in combinatie met de heftige drums en gitaar laten de rillingen over mijn rug lopen.

Klik hier als je de video niet kan zien.

Deter the tyrant sprak mij aan door de tekst en de woede die daaruit vloeit. Dit nummer gaat over onderdrukking en ik denk dat ze de woede en haat van de protesterende onderdrukten geweldig hebben weergegeven. Ik kan me zo voorstellen dat tijdens de bridge (3:07) iemand langzaam naar de tiran toeloopt terwijl die bang ineen duikt. Ook kan ik de sarcastische tekst waarderen."Thank you for all torture and maul, which only keep it running" De spot spat van deze regel af. Dank u voor de ellende. Heel er bedankt.

Klik hier als je de video niet kan zien.

Als laatste van mijn pareltjes is deze ballade genaamd Delirium. Geen heftige elektrische gitaren of grunt dit nummer, nee, juist een rustige piano en de mooie stem van Simone Simons. Een prachtig nummer om lekker bij weg te dromen.

Heb jij wel eens dat je een heel beeld voor je ziet bij bepaalde liedteksten?

Monday Song #2: Avalanche

Goede morgen. De Monday Song van deze week is Avalanche, een prachtig nummer van Epica.

Klik hier als je de video niet kan zien

Nu we al weer een paar weken aan het werk zijn, hoe gaat dit nieuwe jaar van school/werk?

Cover Fight #1: Running up that hill

In de muziekindustrie is het niet ongebruikelijk om een nummer van een andere artiest te zingen, ofwel te coveren. Maar wordt het daardoor ook een beter nummer, of verpesten ze het? In Cover Fight vergelijk ik een paar verschillende versies van hetzelfde nummer. 

klik hier als je de video niet kan zien

Dit is het origineel van Kate Bush. Dit kwam uit in 1985, wat ook wel terug te horen is in het gebruik van instrumenten en geluidseffecten. Persoonlijk houd ik niet zo erg van de stem van Kate Bush en ook de stijl van deze versie is niet echt aan mij weggelegd. 

klik hier als je de video niet kan zien

Wow. Just wow. Dit is iets heel anders dan het origineel. Ik vind de rustige versie van Running up that hill wel wat hebben. Ik had echter wel wat variatie gewild aan het einde van het nummer, zodat het me niet zou gaan vervelen. 

klik hier als je de video niet kan zien

Within Temptation! Aaaaaah! Ik ben een groot fan van Within Temptation, en ik weet dat ik daardoor een ietsje pietsje heel erg beïnvloed word bij het beoordelen, dus dat moeten jullie maar voor lief nemen, niemand is immers volledig objectief. Within Temptation heeft zijn cover dichter bij het origineel gehouden dan Placebo, maar heeft er toch een hele eigen twist aan kunnen geven. 

Voor mij is de winnaar van deze Cover Fight: Within Temptation.  De versie van Placebo vind ik ook erg mooi, maar gaat me na een tijdje toch echt vervelen. De versie van Kate Bush is niet "mijn ding" en zal ik helaas ook niet naar luisteren.

Welke versie wint voor jou deze Cover Fight?

Monday Song #1: The king is dead but the queen is alive

Goede maandagse morgen! Ik heb zelf een haat-liefdeverhouding met de maandag ochtend. Aan de ene kant kan ik weer fris beginnen en vol met nieuwe hoop werken aan school, aan de andere kant betekent dat natuurlijk ook dat ik vroeg moet opstaan en dat ik weer moet stressen om vergeten huiswerk. Om de maandag zo positief mogelijk te beginnen, besloot ik dus om elke maandag te starten met een lekker nummer. Deze eerste maandag wordt dat nummer The king is dead but the queen is alive van P!nk (zeg dat maar eens vier keer snel achter elkaar), een bonustrack van haar album The truth about love.

Klik hier als je de video niet kan zien.

Wat ga jij deze week doen?